Sunshine, Moonlight, Good times

Allerliefste lezers,

Ons avontuur gaat verder, met waarschijnlijk nog meer leesplezier voor jullie en misschien zelfs wel wat leedvermaak. Op het moment dat ik dit typ zitten we in een hotelkamer met eigen badkamer, tv en airco. Dan vraag je je vast af  “waarom zitten die knapen in een hotelkamer, ze hebben toch een auto?” Het antwoord daarop bewaar ik natuurlijk voor later in het verhaal, je zult dus gewoon verder moeten lezen. Nee, niet naar beneden scrollen voor de plaatjes want dan speel je vals. Bij elk stukje verhaal hoort een plaatje. Na veel reacties op het kaal scheren van Stijn z’n bolletje is de eerste foto wel duidelijk. Daar gaan we dan;

 Het kale koppie van Stijn

We waren na een omweg weer in Rockhampton beland, een grappig stadje dat aan een grote rivier ligt. Daar zijn we op een camping gaan staan waar achteraf bleek dat ze niks overdekt hadden om eten te koken, wat niet echt lekker is wanneer je niet zeker bent van het weer. Toch maar een tafeltje neergezet in het gras en wat rijst opgezet. Ik zat al wat te grappen dat die gasfles bijna op zou zijn en we dan niks te eten hadden, natuurlijk was de gasfles een minuut later op. Gelukkig hadden we een aardige buurman waarbij we binnen in zijn huisje mochten koken, ik verbaas me er toch steeds weer over hoe aardig ze hier zijn. Het was een wonder dat het die avond en volgende ochtend droog bleef. Die ochtend scheen de zon zelfs weer lekker, dus snel al onze stinkende, onderhand beschimmelde kleding maar in de was gegooid. Toen maar lekker de stad in gegaan terwijl onze kleding aan de waslijn aan het wapperen was. Aangezien we geen nieuwe gasfles konden vinden en we onze buurman niet tot last wilde zijn hadden we maar wat steaks gekocht. Even wat rond gevraagd waar de dichtstbijzijnde bbq was en toen kregen we te horen dat dat aan de rivier was, maar dat het er wel heel erg crimineel was. Het was een echte “gang hide-out”. Natuurlijk gewoon er naartoe gegaan om ons biefstukje te grillen. De negers kwamen als bloedhonden op onze biefstuk afrennen en we moesten de steaks redden met messen. Grapje, het enige waar we bang voor waren waren de veel te fanatieke 50+ hardlopers, geen crips of bloods (Amerikaanse gangs).

De volgende dag was het nog steeds lekker weer, toen zijn we op een slakkentempo naar Mackay gereden. Voor de tweede keer. Dit keer was er echter bijna geen plaats op campings in de stad dus hadden we een camping buiten de stad gevonden. De volgende ochtend besloten we langs Pioneer Valley te gaan, hier had je vlak in de buurt een berggebied met een mooie rivier. Omdat dit een regenwater rivier was stroomde die echt heel erg hard, we konden dan ook niet ver komen met de auto omdat sommige bruggen waren ondergelopen. Dus onze slippertjes uit gedaan (we lopen nu al zo’n 6 weken alleen maar op slippers) en door het water gelopen. Het was een flinke wandeling naar boven, met veel regen maar het was het wel waard. Er liep een mooi pad door het regenwoud en langs de rivier. Ondertussen liep een hond (Boris genaamd) de hele weg met ons mee. In het begin was het nog wel leuk maar na een paar uur hadden we toch wel zoiets van “moet die hond niet eens naar huis?” Toen we weer beneden aankwamen vroeg een vrouw in een auto aan ons of wij die hond misschien wilden hebben, want zijn baasjes wilden hem niet echt. Uiteindelijk liep dat beest helemaal mee naar de auto en deed het wel pijn aan mijn hartje om hem achter te laten. Was wel echt een super leuk beest. Omdat we nog steeds in de buurt van Mackay waren kozen we er toch maar voor om er nog een laatste keer te blijven, dit keer weer op dezelfde camping als de eerste keer.

Booooooris
 

 De volgende dag zijn we op weg gegaan naar Airlie Beach, een klein plaatsje aan zee. Dat was echt een ontzettend leuk plekje, veel kleine pubs en winkeltjes. Mooie witte stranden met een heel mooi blauw gekleurde zee. Jammer dat je er niet echt kan zwemmen omdat er nare kwallen (Stingers) in het water zitten rond deze tijd. Je struikelde er onderhand over de backpackers, er zaten dan ook veel hostels en reisbureautjes voor trips naar The Whitsunday Islands. Dit is een groep eilandjes die vlakbij Airlie Beach liggen, veel backpackers doen hier een zeiltocht. Wij besloten dit echter niet te doen door het erg wisselende weer en toch ook wel door het prijskaartje wat er aan hangt. Bovendien zitten wij twee weken lang op de Yasawa’s, die erg lijken op The Whitsundays. Op een camping werd ons even verteld dat het de aankomende WEKEN nog erg slecht weer zou blijven rond Airlie Beach.

Lekker zwemmen..

Dat vonden wij toch niet zulk erg leuk nieuws en besloten we toch maar richting Bowen te rijden de volgende dag. Op de weg kwamen we een aantal leuke watervallen tegen. Helaas geen zwembroek bij ons dus daarom sprong ik er toch maar in mijn boxer in. Daarna met een lekkere natte broek in de auto gaan zitten om verder te rijden naar Bowen. Bowen is wel echt een mooie plaats, het centrum is een beetje saai maar ze hadden er echt super mooie stranden. Bovendien was het ondertussen lekker zonnig (zo’n 30 graden) en dat bleef de komende dagen ook zo. Dus ik weet niet precies waar dat meisje in Airlie Beach het vandaan haalde dat het de komende weken slecht weer bleef? In Bowen zijn we een aantal dagen gebleven om lekker aan het strand te liggen, te zwemmen en te snorkelen. Ja we zijn nu wel echt poepie bruin. Het snorkelen was echt heel erg gaaf, de eerste keer lukte het niet zo omdat het water nog te troebel was door de wind. Toen het water wat rustiger werd was het echt prachtig. Je zag grote stukken koraal in verschillende kleuren met echt heel veel vissen. Grote en kleine vissen. Stijn zag zelfs twee keer een enorme rog. Voor de rest nog Nemo visjes gezien, maanvissen en een soort kleine haaien. Echt bizar hoe je gewoon tussen een school met vissen kon zwemmen zonder dat ze echt hard voor je weg zwommen. We verheugen ons dan ook echt heel erg op de duikcursus.

En springen

Na Bowen zijn we richting Townsville gereden, daarvoor kwamen we eerst nog langs Ayr. Daar nog even een rondje gelopen op zoek naar wat prullen voor thuis maar daar was toch niet zoveel aan. Wat lijken die steden in Australië toch allemaal op elkaar zeg, het centrum is bijna altijd alleen maar één lange rechte straat met allemaal rotzooi winkels en speciaalzaken. Voor de rest zit er dan in elke stad wel een soort groot winkelcentrum waar je vaak ook dezelfde winkels tegen komt. Na Ayr zijn we doorgereden naar Townsville, een grote stad tussen de bergen en aan zee. Hier op een leuke camping gaan staan met zwembad, wat wel lekker is met die hitte. Die dag eigenlijk niet veel meer gedaan dan in het zwembad liggen en salto’s oefenen, moet toch ook wel een keer kunnen hé. De volgende dag het centrum gegaan en ja hoor, het was weer een lange rechte straat met kut winkels. Na deze dag in de sauna waren al onze poriën weer helemaal gereinigd en waren we blij toen we het zwembad weer in konden springen. We hebben nu trouwens wel echt erg lekker bier, Toohey’s Extra Dry. Daar gaan er wel een paar van in na zo’n lange dag. Hiervoor hadden we een krat Gold, dat was wat minder lekker. Ik zal ophouden over bier. Als eerst hadden we trouwens Corona, natuurlijk ook heerlijk. Sorry, ik ga verder.

Na een lekker ontbijtje met een glaasje appelsap zijn we op weg gegaan naar een National Park 60km ten noorden van Townsville. Hier had je een aantal watervallen en rivieren waar je erg lekker in kon zwemmen. Hier hebben we ons dan ook echt een paar uur zeer vermaakt met zwemmen, klauteren en springen. Niks gevaarlijks natuurlijk. Na een broodje besloten we om weer verder naar boven te rijden voor nog wat plekken om te zwemmen in het koude bergwater maar erg ver kwamen we niet. Na zo’n 10 minuten rijden begon de auto toch wel erg rare geluiden te maken, hij maakte namelijk al wat rare geluiden bij scherpe bochten maar dat leek ons niks bijzonders. Bij elke bocht die we namen (het was een soort bochtenweg door de bergen) begon het geluid steeds erger te worden. Op een begeven moment hadden we toch wel zoiets van ja we moeten die maatschappij toch maar gaan bellen. Maar deze jongens hadden er niet over na gedacht dat we boven op een berg zitten, oftewel geen bereik. We konden toen eigenlijk niks anders dan toch maar omdraaien en weer terug te gaan. Toen we na veel gekraak en gepiep weer halverwege de berg waren konden we de telefoon van iemand gebruiken. Deze deed het wel maar de telefoniste van de maatschappij kon Stijn niet horen, dus dat ging ook niet werken. We konden toen eigenlijk niet veel anders dan heel zacht toch maar verder naar beneden te rijden tot ons signaal sterk genoeg was. Na een helse tocht met de muziek keihard aan kwamen we uiteindelijk toch weer beneden. Totdat we een flauwe bocht naar links gingen maken (ja hier zit je op te wachten hé? is het spannend?). We dachten eindelijk dat het een beetje afgelopen was en we rustig naar een camping of iets dergelijks konden rijden. Maar toen hoorden we een harde klap rechts voor, duidelijk een lekke band dacht ik. We doken met de voorkant gelijk naar beneden en je kon het metaal hard over het asfalt horen schrapen. Stijn stapte gelijk uit en ging kijken wat er aan de hand was, ik probeerde naar boven te halen hoe je ook alweer een band moest wisselen (eerst de bouten losdraaien, dan omhoog krikken) maar dat bleek toch niet echt nodig. De ophanging van het wiel was namelijk afgebroken en het wiel stond in een hoek van 90 graden. Na flink wat schelden en lachen besloten we maar naar een huis dat iets verderop stond te lopen. Ik zag dat er nog een bout op de weg lag en die wilde ik even onder de auto leggen. Dat bleek de meest mongoolse beslissing die ik kon maken aangezien die bout wel 1000 graden was. Na flink wat schreeuwen en dansen bleek toch wel dat de blaren op mijn vingers stonden. Maar na flink wat water eroverheen ging het wel wat beter. Toen we bij het huis aankwamen stond er een groot bord met “guard dogs on duty” maar die honden namen hun duty toch niet zo serieus aangezien we gewoon naar binnen konden lopen. Hier mochten we even met de road side assistence bellen en pas na een uur hadden ze precies door wat er aan de hand was en wat we nodig hadden. Volgens mij zijn die personen die daar bij die helpdesk zitten toch niet helemaal 100%, het kostte zelfs moeite om ze ervan te overtuigen dat niet het stuurwiel was afgebroken maar het wiel. Daarna kwam de vraag of we niet gewoon het wiel konden wisselen, ja een afgebroken wiel wisselen heeft veel zin. Uiteindelijk begrepen ze het toch allemaal en na een uitleg waar het gevaren licht zat stuurden ze toch een tow-truck. Daarna was het maar wachten. Een lekker warm biertje erbij en maar lekker op een bankje zitten. Stijn had nog even de situatie na geschetst op mijn rug en na zo’n 3 uur wachten kwam er eindelijk een sleepwagen aan. Met een chagrijnige gast erin, hij mocht vast bijna naar huis en wij hadden dat voor hem verpest denk ik. Met de auto achterop zijn we naar Ingham gereden, toch wel de meest verschrikkelijke plaats om te stranden. Wat verschrikkelijk saai zeg. Die nacht heerlijk geslapen in een budget hotel en de volgende dag vroeg naar de garage gegaan.

 

Deze foto brengt het hele verhaal toch wel in beeld.

De prachtige schets van Stijn
 

Die volgende dag zijn we vroeg naar de garage gegaan om alles regelen. Na zo’n 6 uur wachten en rondjes lopen door de stad wisten we eindelijk wat meer. We hadden voor zo’n 3000 dollar aan de auto gesloopt en het leek er eventjes op dat we dat zelf moesten gaan betalen. Ze hadden een tijdje geleden namelijk ook 2 reizigers die hun auto gesloopt hadden en die moesten het hele bedrag zelf betalen omdat zij uiteindelijk toch verantwoordelijk waren. Dat waren we dus zeker niet van plan! Gelukkig waren de mensen van die garage erg aardig en wilden ons wel helpen om alles goed uit te leggen aan de verzekeringsmaatschappij. Een aardige vrouw genaamd BJ (waar was dit de afkorting ook alweer voor?)  heeft ons echt heel erg geholpen en een mooi verhaal voor ons opgehangen waardoor wij uiteindelijk een vervangende auto zouden krijgen. Niet zomaar een auto, een campertje! Bovendien krijgen we het geld van de hotelnachten en de dagen dat we de auto niet hadden terug! De volgende dag werd de auto al omgeruild voor het campertje en konden we alweer op weg. Dus dat is uiteindelijk allemaal heel goed afgelopen en nu kunnen we heerlijk slapen op een soort van matras i.p.v. lekke matjes. Er zit zelfs een koelkastje en kookgedeelte in, heerlijk! Diezelfde dag zijn we al meteen op weg gegaan naar waar we vandaan kwamen. We wilden namelijk die dingen nog wel zien!

Jaaaa, daar is het dikkelippen busje!

Ondertussen zitten we in de buurt van Mission Beach, het is hier nog steeds een enorme ravage van de cycloon die ze onlangs hebben gehad. Veel huizen zijn beschadigd en heel veel bomen zijn omgewaaid. We gaan nu een stukje door de bergen heen en bij alle watervallen kijken. We zitten nu lekker op een lounge bank in een internetcafé met airco, buiten zijn de wolken wel erg donker zeg.

We hebben de camper nog maar 10 dagen! Daarna hebben we de duikcursus, we hebben er echt al super veel zin in.

Tot snel schatjes xx 

Wel blijven reageren he! Dat vinden wij erg leuk ;-)